โรคกลัวที่มืด หรือที่เรียกในภาษาอังกฤษว่า “Nyctophobia” เป็นอาการของความกลัวหรือวิตกกังวลที่เกี่ยวข้องกับความมืดหรือสถานที่ที่มีแสงน้อย ผู้ที่มีอาการนี้มักจะรู้สึกไม่ปลอดภัยหรือกลัวอย่างรุนแรงเมื่ออยู่ในความมืด หรือแม้กระทั่งคิดถึงการอยู่ในสถานที่ที่ไม่มีแสงสว่างก็สามารถกระตุ้นความรู้สึกกลัวได้ โรคกลัวที่มืดอาจมีหลายสาเหตุ บางคนอาจเกิดจากประสบการณ์ในวัยเด็ก เช่น ถูกทิ้งให้อยู่ในความมืดเป็นเวลานาน หรือประสบการณ์ที่น่ากลัวที่เกิดขึ้นในเวลากลางคืน นอกจากนี้ การเลี้ยงดูหรือการได้รับข้อมูลที่ทำให้เกิดความกลัว เช่น ฟังเรื่องผีหรือภาพยนตร์สยองขวัญในช่วงที่ยังเป็นเด็ก อาจทำให้เกิดโรคกลัวที่มืดในระยะยาว อีกหนึ่งสาเหตุที่เป็นไปได้คือความกลัวตามธรรมชาติ ความมืดมักจะสัมพันธ์กับความไม่แน่นอนและความปลอดภัยที่ลดลง ในขณะที่ความมืดทำให้การมองเห็นลดลง คนทั่วไปมักจะกลัวสิ่งที่มองไม่เห็นหรือคาดการณ์ไม่ได้ ซึ่งเป็นกลไกการป้องกันตัวตามธรรมชาติของมนุษย์ในการรับมือกับความเสี่ยงหรืออันตราย อาการของโรคกลัวที่มืดสามารถมีได้ตั้งแต่เล็กน้อยจนถึงรุนแรง ผู้ป่วยอาจรู้สึกกระวนกระวาย หัวใจเต้นเร็ว เหงื่อออก หน้ามืด หรือแม้กระทั่งหมดสติเมื่ออยู่ในความมืด บางคนอาจพยายามหลีกเลี่ยงสถานที่ที่มีความมืดหรือปิดไฟเมื่ออยู่คนเดียว และเมื่อมีความจำเป็นต้องอยู่ในความมืด ผู้ป่วยอาจประสบปัญหาในการนอนหลับหรือการทำกิจกรรมตามปกติในช่วงเวลากลางคืน โรคกลัวที่มืดสามารถส่งผลกระทบต่อชีวิตประจำวันของผู้ที่มีอาการได้อย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลากลางคืน ผู้ป่วยอาจพบปัญหาในการนอนหลับ ทำให้คุณภาพการนอนลดลง ซึ่งอาจส่งผลกระทบต่อสุขภาพร่างกายและจิตใจ เช่น ความเครียด ความเหนื่อยล้า หรือแม้กระทั่งซึมเศร้า นอกจากนี้ ผู้ป่วยที่ต้องอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงความมืดได้อาจต้องใช้พฤติกรรมการหลีกเลี่ยงหรือหาแสงไฟตลอดเวลา ส่งผลให้พวกเขาไม่สามารถใช้ชีวิตตามปกติได้ การรักษาโรคกลัวที่มืดสามารถทำได้หลายวิธี วิธีที่พบมากที่สุดคือการใช้จิตบำบัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งการบำบัดทางความคิดและพฤติกรรม (Cognitive Behavioral Therapy: CBT) เพื่อช่วยให้ผู้ป่วยสามารถเผชิญหน้ากับความกลัวได้อย่างค่อยเป็นค่อยไป การบำบัดนี้มักจะเริ่มจากการให้ผู้ป่วยคิดถึงความกลัวในสภาวะแวดล้อมที่ปลอดภัย …